Wijwaterbakje

Zoonlief en zijn lief waren een paar dagen in Rome geweest. Een korte vakantie na een seizoenlang optredens met zijn band. Even lekker weg. Het was er koud geweest, zeker voor Romeinse begrippen. Zijn uitstapje was lang genoeg om te vinden dat er tijd was om op souvenirjacht te gaan. Bij de poorten van het Vaticaan had hij wat voor me gekocht. In een wit kartonnen doosje zat een papieren zakje met daarin het meest kitscherige wijwaterbakje wat je je maar kunt denken. Echt plastic vol met barokke krullen en in het midden een mierzoete afbeelding van de H.Maagd. Zoonlief kent mijn uitgebreide verzameling Maria’s en hij wist zeker dat deze daar prachtig in zou passen. Gelijk heeft ie.
Vroeger thuis hing bij mijn bed ook een wijwaterbakje. Ik heb een goed katholieke opvoeding gehad, met alle rituelen en symbolen die daarbij hoorden. De dag hoorde te beginnen en te eindigen met het dopen van je vingers in het bakje met een beetje gewijd water en het slaan van een kruisteken. Je zegende je eigen dag. Maar meestentijds droogde het bakje uit en werd het niet bijgevuld. Met het opdrogen van het bakje verkleurde ook het palmtakje dat er achter gestoken zat. Misschien waren dat alle vege tekens hoe het met de Kerk zou gaan. Uitgedroogd en kleurloos.
Ik kocht ooit een wijwaterbakje voor een petekind van mij. Als peetoom ben je toch verantwoordelijk voor een goede christelijke opvoeding. De winkel waar ik het kocht was ooit een keurig katholieke winkel geweest. Maar het personeel dat er destijds bediende, was die oorsprong allang vergeten. De winkel werkte in die tijd nog met geschreven bonnetjes. Zo lang is het al geleden. Het meisje dat het bonnetje uitschreef had geen flauw idee wat ze eigenlijk verkocht. Mijn bakje was versierd met wijnranken en druiven. En op het bonnetje kwam bij de prijs als omschrijving te staan ‘wijngaardsbakje’.
Mijn wijwaterbakje hangt bij de rest van de verzamelde Maria’s. Er zit geen water in, laat staan wijwater. Ik moet mijn dagen zelf zegenen.