Dossiermoddergat

Er is een blog verdwenen. Mijn bloggende neef geeft er de brui aan. Eergisteren heeft hij het meegedeeld: “Het is voorbij. Het dossier wordt gesloten. Er is genoeg gezegd.” Zo opent hij zijn ogenschijnlijk laatste blog. Hij heeft er genoeg van. Net de vijf jaar niet volgemaakt. De tegenzin van het dagelijkse schrijven werd groter en groter. En wat een lust was, werd een last. Maar het blijft jammer. Ooit, meer dan drie jaar geleden inspireerde hij mij tot het gaan schrijven van mijn dagelijks blog. Over wat ik dacht, zag, meemaakte. Waar ik me over verwonder, boos maak. Ik beperkte me tot tussen de drie- en vierhonderd woorden per keer. Mijn neef liet zich niet door iets inperken. Daardoor werden zijn blogs soms kleine essays. Mij lukt dat niet. Heb ik ook niet in me. Mijn neef is zoveel slimmer dan ik, kan zo veel meer. Hij houdt met verve ik weet niet hoeveel ballen in de lucht. Ik heb pijn in de rug van het oprapen van die ene, die steeds weer valt.
Neef schreef zijn blog altijd ’s avonds, vaker nog diep in de nacht. En dat voor een fikse schare lezers. Neef staat dan ook nog midden in het leven met een uitgebreid netwerk. Ik sta al een beetje aan de zijkant. Dat is een prima plaats om te beschouwen en te becommentariëren.
Het nadeel, wat heet een nadeel, van een blog is dat trouwe lezers veel van je weten. Als je ze een keer ontmoet heb je nog betrekkelijk weinig te vertellen. Het meeste hebben ze immers al gelezen. Zo ook ken ik het reilen en zeilen van Neef. Ik heb al zijn blogs gelezen. Vijf jaar lang. Niet altijd elke dag een, soms spaarde ik het een paar dagen op. Nu zal ik me op een ander manier van zijn wederwaardigheden op de hoogte moeten houden, ter eigen inspiratie. Hem wat vaker bellen, misschien komt hij langs als hij in de buurt is. Praten we bij. En als hij mijn blogs blijft lezen weet hij in de toekomst meer van mij, dan ik van hem.