Wilde

Meestal gaat deze dag onmerkbaar voorbij en wordt er nauwelijks aandacht aan besteed dat het vandaag precies 120 jaar geleden is dat Oscar Wilde overleed. Op een wat armzalige hotelkamer in Parijs. Hij was daar uiteindelijk terecht gekomen na het uitzitten van zijn gevangenisstraf  in de gevangenis van Reading. Het was in die tijd nog strafbaar in Engeland als een man van een man hield. De vader van zijn levenspartner schreef hem ooit een kaartje met daar op “To Mr. Oscar Wilde, posing ad a somdomite.” De schrijffout was origineel, maar de aanklacht leidde uiteindelijk tot Wilde’s veroordeling.
In mijn boekenkast staat een metertje Oscar Wilde. Een paar biografieën en natuurlijk zijn werk. Oscar Wilde en ik gaan al tientallen jaren samen. Hij trok mijn aandacht als personage in een TV-serie over Lily Langtry die eind jaren ’70 op de Nederlandse tv werd uitgezonden. Op aantrekkelijke wijze werd hij daar neergezet door Peter Egan en ik was verkocht. Niet zo zeer aan Peter Egan als wel aan Oscar Wilde. Ik raakte gebiologeerd door zijn persoon, die als briljant student in Oxford, geboren in het Ierse Dublin later in de Britse society furore maakte als toneelschrijver, dichter en ook als causeur goed voor honderden scherpzinnige aforisme. Een man die op het toppunt van zijn roem werd verguisd, maar dacht dat hij  uiteindelijk wel aan het langste eind zou trekken. Niets was minder waar.
Ik heb heel wat plaatsen bezocht die nauw met hem verbonden waren. Ik dwaalde door de gangen van het Magdalen College in Oxford, waar hij studeerde, stond voor zijn huis in Tite Street in Londen waar een eenvoudige plaquette er aan herinnert “Oscar Wilde, wit and dramatist lived here.” Ik liep langs het hotel  in de Rue des Beaux Arts waar hij stierf en bezocht verschillende keren zijn graf in Parijs op Père Lachaise, legde er een roos neer en drukte een zoen op zijn tombe.
Oscar Wilde(1854-1900) .