Wintertijd

Na al die jaren is het mij wel duidelijk. De klok is vannacht één uur terug gezet. Het uur van 02.00 tot 03.00 hebben we twee keer beleefd. Weliswaar niet bewust, een verkwikkende slaap liet mij het moment niet expliciet beleven. En nu is het weer wintertijd. Tot voor een paar jaar vertelde mijn eega toch nog met enige regelmaat dat het nu eigenlijk al kwart over tien is in plaats van kwart over negen. Zodat de wintertijd nooit de tijd kreeg de vigerende tijd te worden en omgekeerd gold voor de zomertijd het zelfde. De wintertijd was een gemankeerde zomertijd en vice versa.
Vaak ook had ik de neiging de klokken bij het naar bed gaan te verzetten, zodat ik bij het opstaan precies wist hoe laat het nu was. Dit jaar heb ik pas vanochtend de klokken verzet. Bij het ouder worden blijken toch sommige dwangneuroses een mildere uiting te krijgen of zelfs helemaal te verdwijnen. En zo heb ik vanochtend pas de klok in de bovenkeuken verzet, mijn horloge aangepast,de radiowekker heeft dat vannacht, net als de computer zelf gedaan en de hangklok in de werkkamer staat al een paar dagen stil. Die moet ik dus dadelijk opdraaien en gelijkzetten. Blijft de klok in de benedenkeuken. Die hangt boven de keukendeur (waar verder overigens niets op staat). Zoals elk half jaar rek ik mij uit om hem van het haakje te lichten. Dat haalde ik altijd net. Ik kon net bij de onderste rand en maakte dan die licht tillende beweging. Ook dit keer kan ik net bij dat onderste klokkenrandje, maar mis de lengte om hem op te lichten. Hoe ik ook op het puntje van mijn tenen balanceer, ik haal het niet. En zo leert de wintertijd mij dat ik weer wat, misschien maar een halve centimeter,  gekrompen ben. De tijd is onverbiddelijk, maakt niet uit of het zomer- of wintertijd is.