Winterzon

Laat een ding duidelijk zijn: de winter is niet aan mij besteed. Er zijn mensen, ja ze bestaan echt, die genieten van sneeuw en ijs, van een gure snijdende wind, die dik ingepakt de ijzers onderbinden. Want zo heet schaatsen in winterse romantiektaal. Natuurlijk heeft een strak blauwe vrieslucht zonder een zuchtje wind met maximaal een paar graadjes vorst zelfs voor mij enige charme. Maar hoeveel van die dagen heb je in een jaargetijde? Ik lijd onder het gure winterweer. De adem wordt mij benomen en ik huiver.
Het is nog minder dan 14 dagen geleden dat het zulk weer was. En nu lijkt het door te slaan naar de andere kant. Voor de weermannen en -vrouwen werd het op 1 maart lente. En het leek wel of zij niet alleen voorspelden, maar dat ze ook werkelijk aan de knoppen draaiden en de schakelaars van ‘winter’ op ‘voorjaar’ schoven. Had ik de afgelopen dagen de gordijnen stijf dicht gehouden, had niet eens het puntje van mijn neus buiten de deur gestoken, dan nog had ik geweten dat het lente leek te worden. Talloze ‘vrienden’ op Facebook kraaiden het uit. De lentecreativiteit kende bijna geen grenzen. “Meet my new boy friend, Mr. Sun”, schrijft de een. Een ander constateert dat het nu nog koud is maar straks wel 15° zal zijn en hoe of dat wel zal gaan voelen. Er worden foto’s van terrasjes geplaatst en zo praten we elkaar het voorjaar in.
Mijn krant kondigt vandaag zelfs aan dat het rokjesdag zal worden. Ik geloof er nog niks van. Bovendien laat rokjesdag zich niet aankondigen. Die ontstaat spontaan in het collectieve hoofd en hart van jonge vrouwen. En dat laat zich niet door een journalist en minder nog door een foto-onderschriftenmaker beïnvloeden.
Gade heeft dan wel gisteren al op een beschut plekje in de tuin zitten lezen, maar laat ik  me niet te vlug rijk rekenen. Het duurt nog meer dan twee maanden voordat de ijsheiligen voorbij zijn en de echte lente begint pas over iets meer dan twee weken. Wat rokjesdag? Het is gewoon een lekker winterzonnetje dat schijnt.