Wit

Dit weekend is een aantal ruimtes in ons huis weer fris in de verf gezet. Wit. Met behulp van vriendelijke krachten  ziet het er nu na 20 jaar bewoning weer fris en fleurig uit. Het gekke is dat ik tot voor het weekend steeds gedacht heb dat de muren in mijn keukentje, de gang en overloop wit waren, maar als de eerste verfstreken zijn gezet, zie je dat er een grondig verschil is tussen hedendaags wit en wit dat nog uit het vorige millennium stamt. Het ene wit is het andere niet.
Ik wil het ook nog even hebben over een heel ander wit. Ik las onlangs een citaat, vraag me niet van wie, waarin werd gezegd dat wit het nieuwe bruin was. Het blijkt dat in zekere kringen waarin je vroeger niet bruin genoeg kon zijn nu het wit zijn de grote trend is. Toch heb ik mij vanochtend door Gade laten vertellen waar mijn korte broeken hun winterslaap hebben doorgebracht. In de vaste kast op de logeerkamer. Met enige schroom heb ik er een exemplaar uitgehaald. Ik blijk verrassend veel korte broeken te hebben, wel een stuk of zes. In maatvoering een illustratie van mijn dan weer toe- en dan weer afnemende buikomvang. Met enige schroom, schreef ik. Want tot op welke leeftijd kun je in het openbaar nog met enig fatsoen een korte broek dragen? In mijn achtertuin uiteraard, maar dat is nauwelijks openbaar. Maar zo maar op straat, ik huiver. Het wordt de komende dagen rond de 30°. Dat is wel heel warm. Er is nog een ander bezwaar. Qua witheid winnen mijn benen het nog met gemak van de pas gewitte muren. En kun je de mensheid dat wel aan doen. Ik geef toe, mijn kuiten, althans volgens Gade, maar die is niet geheel objectief, zijn van een onvolprezen schoonheid. Maar nog wel heel erg wit. Maar kleur krijgen ze alleen maar in ontblote staat. Dilemma stapelt zich op dilemma. Maar och, mijn korte broeken zijn helemaal niet zo kort, dus wie weet, ga ik dadelijk toch kortgebroekt de straat op. U bent gewaarschuwd.