Zaad

Ik heb niets met tuinieren. Ik kan wel van een tuin genieten, laat dat duidelijk zijn. Zo’n oudenwijvenzomer als we nu beleven is zeer aan mij besteed. Lekker mij in het zonnetje koesteren in een beschut  hoekje van onze tuin, van mij mag het tot Kerstmis zo blijven. Een beetje zitten en verder niets, de tijd laten weg glippen, een beetje mijmeren. Op zo’n moment komt altijd dat Engelse versje in mij naar boven: Isn’t life beautyful, isn’t life gay, isn’t life the most perfect thing to pass the time away.
Voor een beetje geluk heb je niets meer nodig. Een zonnige tuin, gedachten die gaan en komen en verder niets.
Ik heb in mijn leven nooit de aanvechting gehad om mij meer in actieve zin met een tuin bezig te houden. Komt er van als je in een bovenhuis bent geboren en pas toen ik 27 of daaromtrent was ging ik in een huis met tuin wonen. Ik maaide daar af en toe het piepklein gazonnetje, maar dat was het dan ook wel. Ex deed de tuin, zoals in mijn latere leven Gade zich bezighoudt met het verzorgen van een grasloze tuin, een tuin die vooral uit borders bestaat en wat zithoekjes waar het goed toeven is om de tijd te laten verglijden.
Ik had mij nog nooit verdiept in het groeien van gras. Daar was geen enkele reden toe. En als het clubje waar ik lid van ben niet een excursie naar een van de grootste graszaadproducenten ter wereld had georganiseerd was dat nog zo geweest. Niet dat ik er nu alles van weet, integendeel, maar ik ben verbaasd wat er allemaal komt kijken voordat zo’n zaadje zich omtovert tot een mooie egale grasmat, van gazon, via sportveld en golfbaan tot weidegrond voor beesten. Dat er bij een nieuwe soort ook een kudde schapen op zo’n testwei wordt losgelaten als een smaakpanel. Dat krijgen we allemaal te horen  en als we een geel veiligheidsjasje hebben aangekregen bezichtigen wij ook de gigantische bedrijfshal waar het graszaad wordt behandeld, gemengd en verpakt. Ik kijk nu toch anders naar het grasveldje van mijn buren, maar om nu te zeggen dat het daar groener is…