Zakdoek

Ik ben niet verkouden. En toch heb ik vanochtend al iets wonderlijks gedaan. Ik ben, denk ik, een van de weinige mensen ter wereld die vanochtend al zestien zakdoeken gestreken heeft. Zo maar, op een doordeweekse maandagochtend.  In mijn kledingkast lag op het zakdoekenplankje nog maar een zakdoek. Op zich is dat voorraad genoeg, zeker als je niet verkouden bent. Want als dat wel het geval is ben ik een grootverbruiker van papieren zakdoekjes. Dan zijn stoffen zakdoeken maar vieze vodden, waarvan ik ook het idee heb dat ze het genezingsproces niet echt bevorderen. Her en der in huis zwerven altijd wel een aantal al dan niet aangebroken pakjes papieren zakdoekjes. Mocht de nood aan de man komen dan is de redding nabij.
Gade wees mij er in het weekend op dat zij onder in de mand met schone was wel zeventien gewassen zakdoeken had aangetroffen. Binnen de huishoudelijke rolverdeling strijk ik doorgaans mijn eigen zakdoeken en overhemden. Dat laatste heb ik nog geleerd van mijn Ex. Vlak voor wij uit elkaar gingen (al hebben we dat eigenlijk nooit echt gedaan) leerde ze mij hoe een overhemd ordentelijke te strijken. Daar heb ik nu nog profijt van.
Sinds dat ik wist dat er op de strijkkamer zo veel zakdoeken lagen te wachten, voelde ik ook een grote drang tot strijken. En zo geviel het dat ik deze ochtend voor dag en dauw, nog voor het douchen en tandenpoetsen, ja, ver voor het ontbijt, zakdoeken stond te strijken. Gade bleek zich verteld te hebben, want het bleken er geen zeventien, maar slechts zestien te zijn. Het was een heerlijk contemplatief moment, daar op dat kleine kamertje, achter de strijkplank, met de bout op de hoogste stand. Denkend aan niets, bijna meditatief, streek ik de plooien glad. Welk een metafoor. Ik droeg een stapeltje warme gestreken zakdoeken naar beneden. Zij waren zestien in getal. Toen ik ze in de kast legde, wist ik dat ik niet alleen iets totaal onbelangrijks had gedaan, maar ook dat ik er een stukje over zou schrijven.