Zelfbeeld

Van tijd tot tijd stel ik mij zelf de vraag wie ik nou eigenlijk ben. Dan probeer ik na te gaan of het beeld dat ik van mij heb een beetje klopt. Even in de spiegel te kijken en dan tot de ontdekking te komen dat het toch weer de moeite waard is dat beeld een beetje bij te stellen. Maar meer nog dan de vraag hoe ik tegen mijzelf aankijk blijft de vraag boven mijn bestaan hangen hoe anderen mij zien. Daar krijg je zelden een direct antwoord op, dat kun je hooguit afleiden uit de mate waarin mensen je benaderen of niet. Doorgaans ben ik redelijk tevreden met en over mijzelf. Enige ijdelheid is mij niet vreemd.Maar sinds de komst van Facebook is er een geweldig hulpmiddel om na te gaan wie of wat ik nu eigenlijk ben. Geregeld krijg ik het aanbod om er achter te komen wie mijn echte vrienden zijn, welk boek mij het beste past, wat mijn favoriete haarkleur zou moeten zijn en met wie ik waar over zes maanden woon. Natuurlijk weet ik dat het allemaal onzin is wat die site mij leert, maar ik kan niet aan de verleiding weerstaan er toch af en toe eens op te kijken. Oscar Wilde zei al dat verleidingen er zijn om aan toe te geven en hij heeft meer verstandige dingen gezegd, dus waarom niet. De site spoort mij ook aan mijn bevindingen op Facebook te delen, maar dat gaat mij toch een beetje te ver. Maar in deze intieme kring van bloglezers wil ik mij wel wat verder blootgeven. Vandaag ben ik er achter gekomen dat ik over een half jaar met D in Londen zal wonen, dat ‘Lord of the rings’ de beste afspiegeling van mijn bestaan is en ik voor het beroep van politicus in de wieg ben gelegd. Volgens die site ben ik bang voor sociale situaties, gevolg van mijn verlegenheid!
Ik denk dat ik toch maar beter bij mijzelf te rade kan gaan als het om mijn zelfbeeld gaat.