Zin

Vandaag weer een afspraak gehad met een cardioloog. Het hoe en wat daarvan zal vast nog wel eens in deze kolommen aan de orde komen want er staan mij nog een paar onderzoeken  te wachten. Daar zal ik als die achter de rug zijn zeker over berichten, maar dat kan nog wel even duren. De cardioloog zegt dat die onderzoeken in de loop van de komende weken ingepland zullen worden.
Sinds 195 had ik een ‘vaste’ cardioloog die mij van haver tot gort kende. Een paar maanden geleden ging die met pensioen en kwam ik in contact met een collega van hem. Ook zij vond mijn hart fragiel maar stabiel. Onlangs vond de nefroloog het toch nodig dat er nog wat nadrukkelijker naar mijn hart gekeken moest worden. En dat werd met enige voortvarendheid geregeld, maar betekende wel dat ik met een mij verder nog niet bekende cardioloog geconfronteerd zou worden. Veel maakt mij dat niet uit, ze hebben er tenslotte allemaal voor doorgeleerd.
Gade en ik zijn ruim op tijd in het hospitaal voor het gebruikelijke ritueel. Wij worden binnengeroepen en een verpleegster maakt een hartfilmpje en neemt de bloeddruk op en laat ons achter met de mededeling dat de dokter zo komt. Nog voor ik mijn trui goed en wel aanheb is daar de cardioloog die zich voorstelt maar na zijn naam genoemd te hebben mij direct meedeelt dat hij mij ergens van kent. Bij mij gaat geen lichtje branden. Hij vraagt mij dan of ik vanuit de gemeente iets van doen heb met de 4 mei-herdenking. Ik bevestig dat ik jarenlang voorop in de door mij georganiseerde stille tocht liep en als ceremoniemeester bij de herdenking optrad, maar de laatste keer was zeker 14 jaar geleden! Hij vertelt dat hij een trouw bezoeker van die herdenkingen was en zich mij daarvan nog herinnert.
Het voelt als een extra bevestiging dat mijn leven toch enige zin heeft gehad.