Zondagmorgen

Vandaag heb ik het ritme doorbroken. Gedaan wat ik anders nooit doe. Lekker lang in bed gebleven. Doorgaans zit dat er niet in. Om mijn bestaan nog een beetje op peil te houden is het nodig dat ik op tijd mijn medicijnen neem en op min of meer vaste tijden eet. Dat betekent dan ook op tijd opstaan, de gebruikelijke ochtendrituelen en ontbijten. Yoghurt met muesli en een appeltje, gevolgd door de gebruikelijke ochtendinjectie insuline. Meestal zet de dag zich dan langzaam in gang met het oplossen van de kruiswoordpuzzel uit de krant. Echt uitslapen of in ieder geval lekker lang in bed blijven liggen is er dan ook nauwelijks meer bij. Vanochtend heb ik het eens anders gedaan. Het is tenslotte zondag. Ik ben op de gebruikelijke tijd opgestaan, ochtendrituelen vervuld, gedoucht en toen met de badjas aan ontbeten. En toen weer lekker nog een uur terug in bed gegaan. Doezelend de zondagochtend in. Op de radio luisteren naar het einde van Vroege Vogels en het begin van geschiedenisprogramma OVT. Die programma’s maar met een half oor volgend, omdat de slaap steeds het even wint van het doezelen. Het is genoeglijk warm in bed. De kat draait verbaasd om ons heen.
Definitief opstaan. Tanden poetsen. Aankleden. Koffie zetten. Door het keukenraam zie ik een buurman een overbuurvrouw ophalen. Fel gekleurde trainingsjacks, hardloopschoenen in contrasterende schelle kleuren. Lichtvlekken in een grijze ochtend. Zij gaan een stukje rennen. Vinden ze leuk of denken in ieder geval dat het goed voor hen is. Ik ga met mijn kopje koffie achter de computer zitten. Feliciteer drie FB-vrienden met hun verjaardag. Buiten valt er een fikse  bui. Natte sneeuw. Ik denk aan de  buurman en overbuurvrouw, die ergens buiten rennen en elkaar aankijken en elkaar heel flink vinden; buiten rennen met dit weer, goed hè. Mij niet gezien.
Ik tik aan een stukje over een lome zondagochtend.