Zwaaimoment

Ja, ik durf het toe te geven. Prinsjesdag is aan mij besteed. Ik kan genieten van de pracht en praal en het ceremonieel . De troonrede interesseert mij op die dag veel minder. Alles wat ook maar enigszins van belang is, is al uitgelekt. En zo weet ik lang voor die derde dinsdag dat ik als rijkere oudere er iets op achteruit zal gaan. Rijkere oudere, zo word ik door het kabinet genoemd. Ik heb AOW en een aardig pensioen. Jaren voor gewerkt en betaald. En nu als rijkere oudere gecategoriseerd. Ach, dat procentje koopkracht in de min zal ik wel overleven en in het oude sociaal-democratische motto dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen kan ik mij nog steeds vinden. Dus niks mopperen. En het is nog altijd zo dat ik liever €500 belasting betaal dan €250.
Ik hou van Prinsjesdag. De bereden afdelingen die de stoet kleur geven, de gala-uniformen en de koetsen die geen koetsen mogen heten, omdat het rijtuigen zijn. Er is maar een koets en dat is de gouden koets. De ere-afzettingen, de luid geschreeuwde bevelen, de muziek en dan wel drie, vier keer het Wilhelmus. Ik kan genieten van de livreien, kleurrijk en strak. Van de onderscheidingen door lakeien en en koetsiers gedragen. Ik hou van de verhalen er om heen. Van de hoge zeeofficier die weigerde te paard in de stoet te rijden, want hoge zeeofficieren rijden geen paard. En dit jaar was er de nieuwe hofdignitaris die vond dat hij nog niet goed genoeg paard kon rijden en daarom tegen de gewoonte in dit keer mee mocht liften in een van de rijtuigen.
Ik weet niet waar mijn voorliefde voor dit soort vertoon vandaan komt. Gade zal vast zeggen dat het vanuit mijn horoscoop wel te verklaren is. Ik hou ook van het programma ‘Blauw Bloed’ en ik schaam me er ook nog eens niet voor. Ik bekijk Prinsjesdag tot net na de troonrede. Dan moet ik weg. Mijn fitnessuurtje wacht. Het zwaaimoment hoor ik op de autoradio en zie het ’s avonds in het journaal. Nee, ik zwaai niet terug. Zo erg is nu ook weer niet.