Alaaf?

Zaterdag. Naast het gebruikelijke ritueel van het koffiedrinken bij de boekhandel, zijn er deze dag meer dingen te doen in de stad. Bij de koffietafel zelf was iedereen er. Alle 8 stoelen rond de middentafel werden bezet door dat ooit zo toevallige samenraapsel  dat in de loop van de jaren zo niet tot vrienden, dan toch tot heel goede kennissen is uitgegroeid. We leven met elkaar mee, zeker nu een van ons haar gebroken schouder heeft laten opereren en 6 weken met een gefixeerde arm door het leven moet proberen te gaan. Het litteken op haar schouder is indrukwekkend en bezorgt mij rillingen in mijn kuiten.
Gade had op weg naar de stad een tas en schoenen bij zich om bij de schoenmakers te laten repareren. Maar de buurtschoenmaker is naar haar zeggen altijd gesloten als zij iets wil laten repareren. Zo ook dit keer. De dichte deur bevestigt  haar vermoeden. De schoenmaker viert carnaval. Dus dan maar door naar de stad en na de koffie naar de stadschoenmaker. “Komt u het vandaag nog halen?”, vraagt de schoenmakersvrouw. Over 1½ uur kunnen we de schoenen die een nieuwe hak nodig hebben en de tas waar wat aan gestikt moet worden weer ophalen. Nog 90 minuten in de stad. Ik moet nog bij de pennenwinkel langs en we besluiten dan ook maar in de stad te lunchen. En we kopen ook al kaartjes voor de film ’s avonds. Zo lopen we door de stad. En heel af en toe herinnert een eenzame clown, boerinnetje of jacquetjas met allemaal speldjes er op dat het carnaval is. Die eenzame carnavalsganger is een vreemde in Jeruzalem, die met een blik van “Ik hoor niet bij deze stad, ik hoor ergens anders bij” op weg is naar een cafeetje of de grote tent waaruit harde muziek klinkt. Carnavalvieren op zaterdagochtend in Nijmegen lijkt een eenzaam bestaan. Ik heb ooit een burgemeester laten zeggen dat Nijmegen een zuidelijke stad is omdat ze er carnaval vieren en dat het een noordelijke stad is omdat ze het niet kunnen. Als we de schoenen en de tas gaan ophalen lopen we de huidige burgemeester tegen het lijf. Hij is niet verkleed.