Afsluitdijk

Ik weet niet hoeveel Nederlanders nog nooit op de Afsluitdijk zijn geweest. Ik hoorde tot gisteren tot die categorie die dit wonderwerk nog nooit met eigen ogen had gezien, laat staan dat ik de dijk bereden had. Maar nu is het er dan toch van gekomen. Vanuit onze tijdelijke residentie hebben we een tochtje gemaakt! Op zich klinkt het vrij eenvoudig, een tochtje maken. Maar in feite is het een hele expeditie. Gade zet de rolstoel voor de deur, met mijn looprek hompel ik daar naar toe. Gade rijdt mij  naar de auto, ik hijs mij daarin, drapeer mijn gekwetste been zo goed en kwaad als het gaat in een min of meer wat uithoudbare positie. Gade klapt de rolstoel in elkaar en doet die in de auto. We kunnen vertrekken. Dat traject op zich is al geen sinecure, maar het gaat. Op naar Harlingen. Gade heeft daar al wat verkenningen uitgevoerd en we belanden bij een rolstoeltoegankelijk terras aan zee. Daar weer het ritueel in omgekeerde volgorde: rolstoel uit de auto, wielen monteren, ik uit de auto, ik in de rolstoel, wij naar het terras. Het is voor het eerst dat ik zolang lekker in de zon zit, twee cappuccino’s en een tosti lang. En dan op naar de Afsluitdijk.  Het valt een beetje tegen. Aan de linkerkant kijken we uit op wat het IJsselmeer is geworden. Dat eerste stuk is vergeven van de kitesurfers. Aan de rechterkant verwacht ik de Waddenzee te zien liggen, maar ik kijk alleen maar tegen een dijk aan. Logisch eigenlijk. De Afsluitdijk heet niet voor niet Afsluitdijk. Maar de voorstelling die ik er van gemaakt had strookt niet helemaal met de werkelijkheid. Overkomt me wel vaker. Ik had verwacht bovenop de dijk te rijden en links en rechts de zeeën te zien die door de dijk gescheiden zijn.
We rijden tot het eerste mogelijke keerpunt op de dijk. En daar op de brug over de snelweg heb ik heel even dat door mij gedroomde zicht. Wat een platte en mooie metafoor: op het keerpunt heb ik het gedroomde zicht.
Op de terugweg doen we inkopen bij AH. Want gedroomd zicht of niet, er moet ook gegeten worden.