Armband

Gade had al heel lang haar zinnen gezet op een in haar ogen bijzondere armband. Een armband van Appenzeller. Appenzeller heeft een naam op te houden in de sieradenwereld. Voor haar verjaardag had Gade een fiks aantal vrienden uitgenodigd. Het was tenslotte niet voor niets een jubeljaar. En aan die vrienden vroeg zij een bijdrage in de aanschaf van de door haar zo begeerde Appenzeller-armband. Afgelopen maandag gingen wij op weg naar Amsterdam. Appenzeller verkoopt zijn waar alleen maar vanuit zijn Amsterdamse winkel. Maar maandag is Appenzeller gesloten. Gelukkig reisden wij niet voor niets naar de hoofdstad. Over ons wedervaren die dag zie het blog van een paar dagen geleden onder de titel Heimat-5, mijn eerste blog met foto!
Donderdag reisden we opnieuw af naar Amsterdam. We worden ervaren treinreizigers voor wie de OV-chipkaart nauwelijks geheimen heeft. Achteloos veranderen we voor een dag de klasse en weer terug en bliepen wij ons in en uit.
We begeven ons naar de winkel van Appenzeller. Daar kom je niet zou maar binnen. Aanbellen en dan wachten op de goedkeurende blik van de verkoopster. Dan past zoemt de deur van het slot en betreed je het heiligdom waar het ene nog fonkelender sieraad dan het ander je tegemoet straalt.
De koop lijkt gauw gesloten. Gade wist al tijden wat ze wilde. Het eerste exemplaar is wat aan de te ruime kant. Gelukkig is er ook nog een in voor Gade de juiste maat. Hij wordt gelijk omgedaan. Hij staat haar prachtig.
Er is nog tijd te over voor koffie met gebak, verrassende ontmoetingen en een bezoek aan het Stedelijk museum. Dumas is niet helemaal aan mij besteed.
We reizen terug naar Nijmegen. Voor Utrecht stopt de trein. Maar de conducteur stelt ons snel op de hoogte. Pure poëzie. Een ready-made:
Het sein staat op rood
Wij moeten stoppen
en geduld hebben op het kruisen der treinen.