Beeld

Het gebeurt mij maar heel af en toe. Dat een beeld zo indringend is dat het mij niet meer wil loslaten en ik het niet meer kan loslaten. Het beeld wordt dan meer dan een herinnering. Die kun je naar believen oproepen en dan weer loslaten. Maar het beeld dat zich nu in mij vastgezet heeft is van een ander kaliber. Ik weet dat het weer zal vervagen, misschien een herinnering worden, maar nu zit het nog stevig vast in mij. En waarom? Misschien vanwege de absurditeit, misschien vanwege het magisch realistisch karakter. Het zou zo een boekomslag kunnen worden van een boek van Hubert Lampo. Ik zal straks het beeld schetsen. Nu eerst de context.
Ik ging een dag uit golfen. Ooit speelde ik in een team mee met een pretcompetitie. Daar zijn we mee gestopt, maar het team bleef min of meer in tact. Met enige regelmaat wordt er een afspraak gemaakt om samen te spelen. Gezamenlijk werd een wintertraining gedaan van een aantal tweewekelijkse bijeenkomsten. Zo’n clubje dus. Maar dat alles heeft niets van doen met het beeld dat in mijĀ  zit. We speelden gisteren op een baan in het zuiden van het land. Om daar te komen moet je als je van de snelweg af bent door een surrealistisch industriegebied, volgestouwd met gebouwen van dienstverleners waar architecten zonder op elkaar te letten zich op hebben uitgeleefd. Een snelle weg schiet door het gebied. De snelheid wordt ingeperkt door drempels en flitscamera’s. Heel veel camera’s.
Op de terugweg, na een plezierig dagje, rijden we vanaf de golfbaan weer door dat vreemde gebied, het decor voor een Tati-film. En dan gebeurt het en geloof ik niet wat ik zie. In een flits. Naast de weg staat een mager jongetje op het fietspad. Hoe oud? 7 jaar, 10 jaar? Zo iets. Hij is slechts gekleed in een bermuda met legerprint. Er is verder niemand en als dat wel zo was, heb ik die uit het beeld gefilterd. Geen huis in de buurt, alleen moderne kantoren. Een halfnaakt jongetje op een rozebruin fietspad in het licht van een ondergaande zon. Ik hoef mijn ogen niet eens dicht te doen om het weer te zien.

2 reacties op Beeld

  1. Joost schreef:

    He Jan,

    Was je het niet zelf in je droom?

  2. Peter Weldring schreef:

    Mooi geschreven Jan, dit doet mij onmiddelijk denken aan de surealistische schilderijen van Dali.
    Heeft in een periode zijn kunstwerken gesigneerd rechtsonder een Klein jongetje in een matrozenpakje met een zweepje in zijn hand.

    Tot de dag van vandaag houd dit beeld mij soms bezig.

    Groetjes
    Peter

Laat een antwoord achter aan Peter Weldring Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *