Bron

In zijn blog van afgelopen zondag steekt mijn bloggende Neef de loftrompet over een boek dat hij aan het lezen is. Hij komt haast letters te kort om zijn enthousiasme te uiten. Het boek waar hij in bezig is, is ‘De eeuwige bron’ van Ayn Rand. Neef vindt het een boek dat iedereen die ook maar iets heeft met kunst heeft zou moeten lezen. Ik citeer zijn blog: “Het gaat over idealisme en pragmatisme, over opportunisme en oprechtheid, over de kracht van het individu, over de kwetsbaarheid van het individu, het verkopen van de ziel, over machinaties, over konkelen en slijmen, over de kracht van macht en wat macht kan veroorzaken.” Neef is blij dat hij het boek nog niet uit heeft en nog een paar honderd pagina’s mag voor hij bij het einde is.
In mijn lijfkrant lees ik een dag later een artikeltje over een bijeenkomst van de Libertarische Partij. Een partij die bij de laatste verkiezingen voor de Tweede Kamer 0 zetels kreeg en sterk voorstander is van zo min mogelijke overheidsbemoeiing. Tijdens die bijeenkomst wordt ook de verfilming van een van Ayn Rands andere boeken vertoond.  Ik lees daar ook dat Ayn Rand pleit voor een radicaal kapitalisme waarin de overheid alleen politie, defensie en rechtspraak regelt. En verder lees ik: “Rand heeft veel invloed gehad op rechts Amerika. Voor de Tea Paty-beweging was Rand een profeet.”
Als ik dat gelezen heb wordt het tijd Neef te bellen. Ik ken hem als een bewogen mens, maar aan die kant van het politieke spectrum had ik hem toch nooit vermoed. In ons telefoontje komen we eigenlijk ook niet aan de essentie toe. We hebben het er over dat hij mij de laatste tijd te veel vindt somberen over mijn situatie. Klopt, maar er is ook niet veel anders.
Hij blijft bij zijn enthousiasme over het boek. “Doe het me maar cadeau, dan zal ik eens zien wat ik er van vind”, zeg ik hem.
Mijn neef enthousiast over de profeet van de oerconservatieve Amerikaanse Tea Party! Als zelfbenoemde Pater Familias lijk ik de grip op mijn leden kwijt te raken. Ik begin overbodig te worden. Een geruststellende gedachte.

Eén reactie op Bron

  1. Gerard Tonen schreef:

    Lieve, somberende oom, dat de Nazitop met veel plezier Schubert speelde, doet niets af aan Schubert. Schubert treft ook geen enkele blaam. Dat Celine een schoft was, doet ook niets af aan de kwaliteit van zijn boeken. Uit De eeuwige bron, het boek van Ayn Rand, blijkt uit niets dat ze iets te maken heeft met de Tea Party. Het is boek is een loflied op de zuiverheid van de kunst en het niet verkopen van je ziel aan commerciële opdrachtgevers en subsidiegevers die absurde dingen vragen. Overigens gaat Toneelgroep Amsterdam een toneelstuk van het boek maken en heb ik allerlei zeer links georiënteerde kunstenaars, waar ik mijzelf inderdaad niet meer toereken, er ook enthousiast over horen zijn. Het lezen van het boek is dus inderdaad niet per definitie verdacht.
    Overigens vond ik het fijn dat je me belde. Dan weet ik dat er tenminste iemand is die op me past. Het sociaal-democratisch pad heb ik verlaten, maar de mensen waar ik op stem, zitten in de Tweede Kamer nog altijd links van het midden. Zet je vooroordelen aan de kant: lezen dat boek. En denk eraan niet te veel somberen. Troost je met de gedachte dat je geest nog steeds mobiel is. Maak die reis met Ayn Rand door New York.

    Groet,
    Neef.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *