Brug

De tandarts kijkt niet erg opgewekt als ze de röntgenfoto bekijkt die ze van mijn weerspannige rechter bovenkaak heeft gemaakt. Het is een vorsende blik. “Tsja”, is het eerste wat ze zegt. Eigenlijk weet ik dan al genoeg. “Niet meer te redden?” vraag ik, terwijl ik het antwoord al weet. Haar antwoord is duidelijk. Ze windt er geen doekjes om. Wat de vervolgbehandeling ook zal zijn, de zieke kies moet er uit. Staat nog maar een klein eindje in het bot en daarboven zit de ontsteking. Een wortelkanaalbehandeling zal, zo die al mogelijk zou zijn, weinig tot geen soelaas bieden. De kies zal dan een zwabberend bestaan gaan leiden en nauwelijks een functie hebben.
“En als ie er uit is wat dan?” Ik hoor in mijn stem een gespeelde manmoedigheid. Ze somt een aantal mogelijkheden op. Hangt erg af van de ruïne die in mijn mond zal overblijven na verwijdering van het kaduke element. Mogelijk een brug, maar dat hangt af van de mogelijkheden tot bevestiging. De begin regels van Moeder de Vrouw van Nijhoff schieten mij te binnen: “Ik ging naar Bommel om de brug te zin./Ik zag de nieuwe brug. Twee overzijden/ die elkaar vroeger schenen te vermijden/worden weer buren.” Maar poëzie biedt niet altijd troost.
Voor de ingreep is het nodig dat ik een en ander afstem met de Trombosedienst. Het levert wat heen en weer gebel op. Of de tandarts opereert volgens het Akta-protocol. Dat blijkt zo te zijn. Maar dan moet ik wel zelf nu even mijn INR prikken. Dat moet binnen bepaalde waarden liggen. Dat blijkt ook zo te zijn. En omdat dat allemaal klopt, kan de tandarts morgen al aan de gang en zal mijn zieke kies getrokken worden. Zij is een voorstandster van een zo snel mogelijke ingreep om mij verder lijden te besparen.
Mogelijk krijg ik deus een nieuwe brug. Als rechtgeaarde Nijmegenaar doet het mij deugd dat die operatie zo goed als gelijk valt met de opening van de nieuwe Nijmeegse brug. Dat kan toch geen toeval zijn.