Compassie

Onze gastenkamer is weer voor een paar dagen bewoond. Een oude vertrouwde gaste, die al vaker hier domicilie koos. Ze heeft een lange reis achter de rug. Vanuit Zuid-Afrika via Dubai naar Schiphol. Als ze daar geland is krijg ik een appje van haar. Ze vertelt hoe laat ze met de trein vandaar naar hier vertrekt. Ik app haar terug dat ik op tijd op het station zal zijn om haar op te pikken. De NS laat haar en mij niet in de steek. Precies op het afgesproken tijdstip arriveert zij in Nijmegen. Rolkoffertje en fikse rugzak. Een mens heeft maar weinig nodig om de wereld rond te komen. Het is goed haar weer te zien. Ze is hier voor een congres elders in het land. Verheugd deelt ze mee dat ze nu een paar dagen gewoon vrij is. Zeer tegen haar gewoonte in is het paper dat zij op het congres zal bespreken al helemaal klaar, hoeft ze niets meer aan te doen. Gewoon twee dagen vrij. Vrij  om vriendinnen te bezoeken en te genieten van de vrije dagen.
Aan de keukentafel vertelt ze Gade en mij dat het thema van het congres  ‘Compassion’ is. Mooi woord, ook in het Nederlands: mededogen. Geen idee waar dat vandaan komt, Mededogen, zoveel meer dan medelijden. Aan medelijden heb je niets, dat helpt je niet verder. Dat lijkt jouw pijn en lijden alleen maar te bevestigen, te versterken. In mededogen hoor  ik al het steuntje in de rug. Je moet het wel zelf oplossen, maar mededogen geeft steun. Het is als trapondersteuning. Je moet het wel zelf doen, maar de inspanning wordt lichter gemaakt.
Ik weet ook wel dat het woordverklaring van de koude grond is. En Internet leert mij dat dogen een oude vorm van lijden is, maar toch vind ik mededogen zoveel minder kil klinken dan medelijden.
We hebben het ook nog over ‘vulnerability’, kwetsbaarheid. Ja, we hebben het nog wel ergens over aan onze keukentafel. Kwetsbaarheid, ook een woord om op te pakken en te proeven. Ik hoor al de titel van een volgend blog.