Concertgebouw

De studente naast me op de eerste rij van het zijbalkon vraagt of ik al vaker in de grote zaal van De Vereeniging ben geweest. Voor haar is het de eerste keer en zij is verrast door zoveel luister. Ik ben in afwachting van het concert dat Reinbert de Leeuw zo dadelijk gaat geven. Werken van Satie. Het publiek is door de bank genomen veel minder grijs dan bij mijn concerten uit de reeks kamermuziek. De studente speelt zelf piano, dat is de reden waarom zij een kaartje kocht voor dit concert. “Met mijn collegekaart kreeg ik wat korting, en dan is het wel te betalen.” Ik complimenteer haar met haar keuze. Ze is vergezeld van een aantal vriendinnen. Het lijkt even of met zo veel jonge aanwezigheid het concert ook anders ruikt.
Ik vertel haar dat het voor mij niet de eerste keer is dat ik hier ben. Ik zou niet meer weten hoe vaak ik er was. Bij concerten, bijeenkomsten, congressen, bals, diners. Het gebouw wordt niet voor niets de huiskamer van de stad genoemd. Op de muziek van Satie, zo liefdevol vertolkt door De Leeuw is het heerlijk wegmijmeren. Bij een van de stukken wordt in mijn hoofd een heel verhaal verteld, draait er een film, waarbij de muziek een wondere illustratie vormt. Misschien ga ik het heel korte verhaal dat zich in mij onthult nog eens opschrijven.
De vraag van de studente of ik hier voor het eerst ben, leidt er toe dat ik probeer na te gaan of ik mijn eerste bezoek nog kan herinneren. Vage beelden komen boven, een toneelvoorstelling gebaseerd op de stripboeken van Sjors en Sjimmie. Hoe oud zal ik geweest zijn, negen, tien jaar, misschien nog wel iets jonger. Ik voelde me ook hopeloos alleen, een te kleine jongen in een te grote zaal, bezorgd of zijn vader er wel zou zijn om hem op te halen als het toneelstuk straks afgelopen is. Een flard van een herinnering, meer niet.
Het concert is afgelopen. De Leeuw buigt statig. De studente heeft genoten, naar zij zegt. Met vrienden drinken we nog wat na.