Dejeuneetje

In een verloren hoekje van een keukenkastje hopen zich in de loop der jaren nauwelijks gebruikte kopjes, bekers, mokken, lepeltjes op. Door het sporadische gebruik schoven ze steeds meer naar achter en leiden daar hun duistere en onnutte bestaan. Heel af en toe, bij een grote verjaarsvisite, werden ze weer eens van stal gehaald. Even omgewassen om mogelijk als reserves te worden ingezet, maar in negen van de tien gevallen gingen ze weer ongebruikt terug ik hun hoekje in de kast. Daar gaan zij verder met hun ongezien bestaan. Zij komen nauwelijks uit de kast.
Nog eenzamer dan het bestaan van dat handvol steengoed en lepeltjes, -lepeltjes overigens die allemaal hun eigen verhaal vertellen, van het huwelijk van Charles en Diana tot de troonswisseling van Juliana en Beatrix of herinneren aan bezoeken aan Animali in Eindhoven en de Touristen Kerk in Gulpen-, is het bestaan van een niet meer compleet zijnd dejeuneetje. Helemaal naar achteren geschoven staat het te verstoffen boven op het keukenkastje. Het bestaat nog uit een ontbijtbordje en een kopje. Het schoteltje is gesneuveld, het oortje van het kopje twee keer gelijmd. Dejeuneetje, een woord op sterven na dood. Het heeft het Groene Boekje niet meer gehaald. Het staat nog wel in mijn oude Van Dale.
Mijn dejeuneetje kreeg ik ter gelegenheid van mijn Eerste Heilige Communie. Daarvan getuigt de afbeelding op het bordje en het kopje. Een devoot knielend jongetje in een matrozenpakje aan de communiebank. Zijn handen gevouwen onder het laken en braaf opziend naar een kelk waar een hostie boven zweeft. Ik kreeg het ontbijtstelletje van mijn Ome Piet en Tante Door. Vraag me niet hoe ik me dat herinner. Misschien wel omdat het een  van de duurste cadeaus was die ik kreeg op die meidag in 1953. Mijn communiepakje was overigens geen matrozenpakje, maar een korte zwarte broek, een kanten bloes en daaroverheen een bolerootje. Later droeg ik dat ook op de bruiloften van mijn zussen. Het bolerootje ging steeds wijder staan.
Waarom ik hier nu over schrijf? Gewoon, omdat vanochtend mijn oog er op viel en ik het een prachtig melodieus woord vind: dejeuneetje. Bolerootje trouwens ook.