Evenwicht

Zingen is niet alleen een kwestie van het gebruiken van je stem. De zangjuf hamert er bij voortduring op dat het een kwestie van je hele lijf is. Van je voeten tot het puntje van je kruin en zelfs daarboven. Bij de warming-up van mijn wekelijkse zangles is het dan ook niet allen je stem die in het geweer wordt gebracht, maar je hele lijf. We draaien met onze heupen, zwaaien met onze armen, kantelen het bekken en buigen onze hals van voor, naar achter, van links naar rechts. En bij het zingen fladderen we met onze armen als de spoken in het Eftelingkasteel. Soms lijkt het op zangfitness. We bewegen dat het een lieve lust is. Probeer dan ook nog maar eens min of meer zuiver te zingen. De juf laat ons bij een lied in paren tegenover elkaar staan. We moeten elkaars handen vasthouden en dan zo ver mogelijk achterover hangend elkaar in evenwicht houdend zingen. Daardoor gaan je schouders openstaan en kun je tot in je flanken ademhalen. In groot vertrouwen geven mijn zangmaatje en ik ons aan elkaar over en zingen in wankel evenwicht “Lidia,  spina del mio core”. I val weer door de tijd. Dat gebeurt af en toe. Dan doe ik iets en in minder dan een tel komen oude beelden en herinneringen terug. Ook lang niet gebruikte woorden schieten door mijn hoofd en ik ben weer in de jaren 70. Veertig jaar jonger. Een leeftijd die beter past bij die van de jonge vrouw die mij en ik haar in evenwicht houdt. Toen was sensitivity training in, hielden we trust walks en ontwikkelde ons in vage groepsprocessen. Wonderlijke tijd. Ergens in een ver hoekje van een vergeten boekenkast staan vast nog wel wat boekjes uit die tijd te verstoffen. “Games people play” van Eric Berne en zijn transactionele analyse en Jan Foudraine’s “Wie is van hout?”
Als ik mijn evenwicht dreig te verliezen  ben ik weer helemaal terug en zing “Il dolor mi disacerba”, mijn pijn neemt af.