Gemist

“Kan het zijn dat ik je een tijdje heb gemist?” Voor het eerst sinds maanden haal ik zelf weer brood en met deze woorden begroet de bakkersvrouw mij. Ik bevestig haar vermoeden en vertel heel kort wat mij de afgelopen maanden is overkomen. En zij vertelt dat ze af en toe wel eens afgevraagd had waarom ze me niet meer zag. Maar ach, zo’n gedachte gaat weer verloren in de daagse beslommeringen. “Je realiseert je pas dat je iemand gemist hebt, als je hem weer ziet”, zegt ze. Mooie paradox. Betekent ook dat ik weet niet hoeveel mensen ik op dit moment mis, zonder dat ik het mij realiseer. Van tijd tot tijd komen ze even in gedachten voorbij. Ik vraag me dan af hoe het toch zou gaan met die vriendin die ik al tijden niet meer gebeld heb of die vroegere collega waar ik eigenlijk geregeld bij op de koffie zou gaan, maar wat er steeds niet van kwam. Of ik denk er aan dat ik eigenlijk gewoon toch weer eens de trein zou moeten pakken om een oude afspraak na te komen. Ik mis al die mensen wel degelijk en toch laat ik zoals het is. Er zijn genoeg andere dingen te doen, er lijken genoeg andere dingen te doen. En er is vlug een reden gevonden om het gemis gemis te laten.
Even vaak gebeurt het dat ik iemand  bij toeval tegen het lijf loop. En net als de bakkersvrouw dat bij mij had, realiseer ik me dat ik hem of haar tijden niet heb gezien. En ook dat ik al die tijden niet aan hem of haar heb gedacht. Maar nu ik die persoon zie, wordt ik mij ervan bewust van ik hem heel lang niet heb gezien en mij nauwelijks heb afgevraagd waarom niet. Dat ik hem heb gemist, merk ik pas nu ik hem weer zie. Dat je mensen gemist hebt, besef je je als het gemis voorbij is.
“Een halfje tarwe-zonnepit, gesneden?” vraagt de bakkersvrouw mij. Ze is mijn vaste bestelling na al die weken nog niet vergeten.