Gijs

Mijn hele leven heb ik altijd wel een kat in de buurt gehad. Onlangs kreeg ik van mijn nicht een fotootje dat zij vond bij het opruimen van wat familie-bescheiden. Ik zit op de grond aan de voeten van mijn vader en moeder met een hijskraan te spelen.Het is kerstmis 1954, ik ben net 9 geworden. Achter mij de tafel met daarop de kerstboom en het stalletje verpakt in grotpapier. Naast mij opgerold tegen de haard aan een poes, die zoals al onze poezen vroeger wel Miekie geheten zal hebben. De kat slaapt, zoals katten meestal slapen. Zie afbeelding hieronder.
Mijn hele leven is dus doordrenkt met katten en nu wordt mijn leven deels bepaald door de genegenheid die Harrie tentoonspreidt. Genegenheid die, dat weet ik ook wel, goeddeels, zo niet geheel, wat haar betreft voortkomt uit het feit dat ik haar te vreten geef. Ook de liefde van de kat gaat door de maag, maar die wordt er daardoor niet minder om.
Afgelopen zomer verbleven wij in het huis van mijn neef aan de rand van het Dwingelderveld. Harrie, onze kat bleef thuis, maar wij werden de oppas van Gijs, de kat van mijn neef en zijn vrouw. Gijs is, zeker in vergelijking met onze Harrie, een enorme kat. Eigenzinnig, maar ook aanhankelijk. Wij mochten Gijs wel en jij ons. Toen wij er waren was Gijs nog in goede doen, maar vandaag lees ik in het beeldblog van mijn neef dat Gijs kwakkelt. Gijs heeft pijn. Artrose. Mijn neef laat zijn zorgelijke bericht vergezeld gaan door röntgenfoto’s van Gijs bottengestel. Ze zijn hier bij 13 augustus te zien.
Mijn neef vraagt als je gelovig bent een kaarsje voor Gijs op te steken.Ik geloof dat dat maar een schrale troost is. Gijs is oud, heel oud voor zo’n grote kat. Het kaarsje dat ik zou aansteken houdt het zijne niet brandend. Negen levens heeft een kat, misschien is bij Gijs zelfs dat negende nu zo goed als voltooid…