Gnocchi

Door de weeks kook ik. Eigenlijk is koken een te groot woord voor de activiteiten die ik ontplooi. Ik ben niet echt een keukenprins. Meer dan koken is het een maaltijd bereiden. Bij koken met een grote K zie ik vele pannen op het vuur staan, ingewikkelde ingrediënten in de juiste hoeveelheden bij elkaar gevoegd en dat alles culmineren in een copieus diner. Dat is Koken. Ik brutsel maar wat en zorg er voor dat als Gade thuis komt er iets eetbaars op tafel staat. Ingewikkelde recepten zijn aan mij niet besteed. Niet om te maken, wel om te nuttigen.
Er zijn dagen dan hoef ik geen maaltijd klaar te maken. Gade heeft dan een werkafspraak die ver over etenstijd heen reikt. Voor mij zelf ga ik dan niet aan de slag, anders dan met een tocht naar de grootgrutter voor een kant-en-klaarmaaltijd die een paar minuten de oven of magnetron in moet. Ik ben met weinig tevreden en peuzel in mijn eentje dan de nodige calorieën naar binnen. Eten wordt dan voeding. Zonder disgenoot is er nauwelijks sprake van een sociaal gebeuren en de journaallezeres, hoe mooi ook, mag je toch geen gezelschap noemen. Zij eet niet mee.
Gisteren zou ik weer alleen eten. Gade aan het werk. ’s Ochtends vroeg word ik gebeld door de mooie A. Ze heeft alleen mijn oude email-adres en wil toch een boodschap aan mij kwijt. Ik geef haar mijn adres en zeg dan plompverloren: “Vanavond eten we samen!” Zij omarmt tot mijn aangename verrassing het idee en voegt daar aan toe dat zij boodschappen zal doen en bij mij thuis zal koken.
En zo leer ik gnocchi kennen. Ik had er wel eens van gehoord, maar geen flauw idee wat het was. Het was lekker. Weliswaar  was het geen zelfgemaakte gnocchi, -A heeft ook een druk bestaan-, maar lekker was het wel, zeker ook door het wel zelfgemaakte  begeleidende sausje met spekjes en champignons.
En zo werd eten weer veel meer dan het innemen van voedsel. Aangenaam gezelschap is een fikse smaakversterker.