Grens

In mijn werkzame leven mocht ik van tijd tot tijd gasten uit een Japanse stad begeleiden. Die stad, Higahshimatsuyama, had van Nijmegen de Vierdaagse min of meer afgekeken en er daar een driedaagse van gemaakt. Ik heb er daar op dat verre eiland ook nog een paar kilometer van meegelopen en er een fraaie medaille aan overgehouden. Een van de grootste genoegens die je een delegatie uit onze vriendschapsstad kon doen, overigens een vast verzoeknummer, was het opzoeken van de Nederlands-Duitse grens, waar  zij zich dan opstelden met één voet op Nederlands grondgebied en de andere op Duits. Als ik hen dan de verzekering gaf dat zij zich nu in twee landen tegelijk bevonden, was dat het sein om luid lachend en met veel ‘oohs’ en ‘aahs’ begeleid elkaar op de foto te zetten. Als bewoners van een land dat slechts zeegrenzen kent  was dat een bijzondere gebeurtenis. Ik groeide op in de schaduw van de grens, die op een gegeven ogenblik met het verdwijnen van slagbomen en douanehuisjes  een nauwelijks meer te herkennen markering in het land werd. Hier en daar een bemoste grenssteen en dat was het dan wel. Als toeristische attractie staat in de buurt  nog een houten grenspaal, onlangs door leden van mijn club opnieuw in de verf gezet. De paal is gesierd met een mooie spreuk: “Laat vriendschap helen, wat grenzen delen.” Het is misschien wat paradoxaal om juist een grenspaal te plaatsen als je zou willen dat er louter vriendschap bestaat. Het beste teken van het overwinnen van grenzen is de markeringen te verwijderen.
Op eigen bescheiden wijze hebben wij dat met de buren gedaan. Tot voor een paar jaar werden onze tuinen gescheiden door een gammel hekje dat al tijden lang op instorten leek te staan. In goed overleg verdween het hekje, de grensafscheiding die die naam nauwelijks nog mocht dragen. De tuin van de buren bleef de tuin van de buren, maar visueel was het een genot. Je eigen tuin leek twee keer zo groot. Dat gold ook voor de buren.En de argeloze bezoeker merkt vaak op dat wij wel een erg grote tuin hebben. Die kan nauwelijks meer een grens ontdekken. Geen grenzen, dat verruimt de blik.