Kampioen

Nee, ik zat niet in het stadion. Ik zat thuis op de bank. Mijn seizoenkaart had ik een jaar geleden al opgezegd. Ik had niet zo’n zin in de eerste divisiewedstrijden. Laf? Misschien wel, want een echte supporter ben je in goede en slechte tijden, bij winst en verlies. Maar ik had me dat laatste eredivisieseizoen, kleumend op de tribune in Vak F te veel zitten ergeren. Ergeren aan het gebrek aan inzet. Wat ik miste was de wil om te winnen van de goedbetaalde krachten op het veld, de pedanterie die van hun optreden afstraalde. Ik had geen zin zelfs niet tegen een sterk gereduceerde prijs die ellende nog een jaar aan te zien. En mijn vriend en zoon, buren in vak F dachten er net zo over. Absoluut dieptepunt was de beslissingswedstrijd destijds tegen Sparta. Toen het voor de rust al 3-0 voor de Rotterdammers stond ben ik vertrokken. Ik vertrok voorgoed het stadion uit. Niet helemaal voorgoed. Dit jaar ben ik een keer wezen kijken, ze wonnen, zoals ze bijna alles wonnen. Maar ik kende  nog maar een paar spelers. Het was een ander N.E.C.
En dat andere N.E.C. deed het naar behoren, zeer naar behoren.
Ik zag de wedstrijd gisteren op tv. Niet helemaal, want de quiz met Astrid Joosten trok mij nog meer dan de wedstrijd. En wat ik zag maakte me niet echt blij. Ik zag het N.E.C. dat ik mij herinnerde. Ploeterend, maar niet sprankelend. Op die ene prachtige aanval na die met een doelpunt beloond werd en waardoor het lang verbeide kampioenschap definitief werd.
Natuurlijk ben ik blij met de promotie. Eindelijk werd het clublied weer eens na 40 jaar waargemaakt: N.E.C. wordt kampioen. Nijmegen verdient een eredivisieclub. En natuurlijk is het een schraal kampioenschap. Zoals Gade opmerkte staan er nog altijd achttien clubs in de eredivisie boven je. Je bent niet meer dan de beste van de rest.
Nee, ik zal volgend jaar geen seizoenkaart kopen, maar kan ze wel weer vaker op tv zien. Fox zendt alle eredivisiewedstrijden uit en daar hoort N.E.C. weer bij.