Kennis

Het was maar een droom. En met jouw dromen moet je andere mensen niet lastig vallen. Ook al lijkt het of je midden in de nacht alle problemen van de hele wereld hebt opgelost. Toen ik vannacht even wakker werd, was het zover. Ik had de universele oplossing van wat dan ook gedroomd. Sterker nog, nadat ik weer ingeslapen was, ging de droom verder en werd ik bevestigd in de kwaliteit van mijn gedroomde oplossing. Het was een oplossing die ik niet eens zelf verzonnen had, maar mij werd aangereikt door iemand die ik jaren niet had gezien en ook niets van had gehoord. De oplossing was zo simpel, dat ik mij afvroeg, of liever afdroomde, waarom ik er niet eerder zelf op was gekomen. Wat die oplossing dan was? Van mijn zegsvrouw hoorde ik dat er ontzettend veel kennis verloren ging. Kennis verdampte, zo noemde zij het. Kennis die niet direct gebruikt werd verdween, loste op, verdampte Het was zaak die kennis vast te houden. En dat was haar nu gelukt door die niet gebruikte kennis op te slaan in een wolk die werd afgesloten door een zware dubbele eiken deur. En van die deur kreeg iedereen, maar dan ook letterlijk iedereen op de wereld de sleutel. Daardoor had je toegang tot die opgeslagen, nog niet gebruikte kennis en kon je er gebruik van maken als je dacht het nodig te hebben. Iedereen die een oplossing nodig had kon er uit putten, iedereen die kennis over had, kon zijn overschot aan op dat moment niet nodige kennis doneren. Een voor iedereen altijd toegankelijke kennisbank. Geen probleem zou meer onoplosbaar zijn.
Bij het wakker worden duurde het even mij te realiseren dat het een onmogelijke droom was geweest. Even had het geleken dat ik de oplossing voor, ja voor wat eigenlijk, had gevonden. Het leek allemaal zo logisch, zo voor de hand liggend. Maar het was maar een droom, hoe reëel het allemaal ook leek. In het echt blijft het toch maar sappelen en zoeken naar de sleutel van een niet bestaande dubbele deur.