Kreupel

Ik loop nog steeds wat trekkebenend. Deskundigen hebben mij verzekerd dat het wel een jaar kan duren voor al het ongemak van een gescheurde achillespees van de baan is. Dat betekent dat ik nog vier maanden kan wachten op volledig herstel.
Ik loop keurig mijn oefenrondje, bijna elke dag dat ik niet naar de fitness ben. Het is een mooi rondje. Van huis uit wandel ik naar mijn favoriete koffiecafeetje. Drink daar een cappuccino en vervolg mijn weg naar de Albert Heijn. Doe daar mijn boodschappen en hoe weinig dat er ook zijn, ik gebruik een winkelwagentje als rollator. Dat mag ik van mezelf, omdat ik therapeutisch bezig ben. Van AH naar huis. In totaal een rondje van 1 kilometer. Ik weet het, een afstand van niks, maar voor mij nog steeds geen sinecure.
Gisteren maakte ik weer het vertrouwde rondje. Maar het lopen ging lastiger dan ooit. Nu was het niet mijn gekwetste rechtervoet die mij enige hinder gaf. Nee, hoe langer ik onderweg was hoe zeerder mijn linkervoet ging doen. Zo ter hoogte van mijn kleine teen, een stekende pijn bij elke stap die ik zette. Ik probeerde de druk wat te verminderen door op de binnenkant van de voet te lopen. En ja, dat verzachtte de pijn, een beetje.
Ik strompelde naar huis. Intussen kreeg ik al visioenen van onstoken voeten. Ik herinnerde hoe onze toenmalige minister-president weken aan zijn sponde gekluisterd was door een wegrottende teen of iets dergelijks. Ik zag zwart onstoken tenen, amputaties en protheses voor me. Ik heb een levendige  fantasie als het om dergelijke kwetsuren gaat.
Ik ben thuis. Trek mijn schoen uit, mijn sok. Mijn voet ziet er gaaf en ongeschonden uit. En nu er geen druk op staat, is de pijn ook verdwenen. De voet voelt ook mooi warm aan. Onder mijn kleine teen haal ik een stukje plastic weg. Het is het beschermdopje van de wegwerp injectienaald van mijn insuline spuit. Op onnavolgbare wijze is dat dopje onder mijn kleine teen terecht gekomen. Het scherpe randje drukte bij het lopen gemeen in het vlees van mijn linkervoet.  Ik heb het euvel gevonden. Weg zijn de gruwelijke beelden van aangetaste voeten. Ik vraag mij niet af hoe het dopje onder mijn teen is gekomen. Dopjes wegen zijn ondoorgrondelijk. Maar ik loop weer als een kievit, een beetje trekkebenend, dat wel. Maar dat is een kwestie van tijd.