Laatste minuut

Ik heb al een paar jaar een seizoenkaart voor N.E.C. Dit jaar was ik nog niet in staat geweest mij stadionwaarts te begeven en kon ik een vriend blij maken met mijn kaart. Hij zag in mijn plaats hoe mijn club er dit jaar nog weinig van bakte en stijf in de degradatiezone verkeert. Ja, er zijn periodes in je leven dat je weinig bespaard blijft.
Maar gisteren ben ik weer eens geweest. Zoonlief diende mij tot stut en steun. Het was een zonnige middag, althans wat het weer betreft. Mijn club kwam al gauw op achterstand tegen de aartsrivaal. De hatelijke liederen werden ons luid en duidelijk vanuit hun supportersvak toegezongen. Maar we, niet de elf spelers , maar we kwamen gelijk en toch weer achter omdat zij een in onze ogen uiteraard onterechte penalty kregen. Vlak voor tijd kwamen we toch weer gelijk. Wij blij, heel blij. Tot de laatste minuut. Een offensief van de andere partij Ballen op de lat, twee keer. En dan, er zijn nog 20 seconden te spelen, scoren zij. En wij verliezen. Op het nippertje, maar dat maakt niets uit. Verlies is verlies. Hoe vaak is dat niet gebeurd, dat de blessuretijd fataal werd. Zoonlief dient mij weer tot extra steun als ik het stadion verlaat. Hij moppert nog wat na over de scheidsrechter. En over de laatste minuut, die ons weer fataal werd.
Later op de middag zie ik een reclame voor een goed doel op tv die muzikaal ondersteunt wordt door een liedje van Claudia de Breij. Een wonderschoon liedje, zeker voor een emo-kikker als ik ben en steeds meer word. “Mag ik dan bij jou…” heet het liedje. Het gaat over bij iemand schuilen als het te veel, te weinig, te groot of te klein wordt. Het liedje gaat ook over de laatste minuut, waarin je alles kunt verliezen: “Als het einde komt en als ik dan bang ben, mag ik dan bij jou? En als het einde komt en ik dan alleen ben, mag ik dan bij jou…” Ik hou het maar nauwelijks droog als ik het liedje op You Tube nog eens afspeel en er met Gade naar luister.