Locker

Ik had het lidmaatschap van de golfclub al een tijdje geleden opgezegd. Het lijf liet een rondje lopen niet meer toe en bovendien speelde ik de laatste tijd als een dweil. Dat kwam het spelplezier niet ten goede. In een karretje rondrijden en dan een balletje slaan trok mij niet aan. Ik hing mijn golfstokken aan de wilgen. Beter gezegd, ik zette ze in de kelder. Gade bleef nog lid van de club in de verwachting nog wat te spelen. Maar dat pakte anders uit. Zij speelde dit jaar welgeteld één rondje. Een heel duur rondje, meer dan € 1.200. De jaarcontributie exclusief de huur van een locker. Zo weinig spelen was reden genoeg ook voor Gade om het lidmaatschap op te zeggen. Voor mij het definitieve einde van bijna 20 jaar golf spelen, voor Gade een voorlopig einde, een tussenstop.
De golfclub belde op wanneer wij de locker leeg kwamen halen. Gade is nog tot het einde van het jaar lid, dus tijd genoeg. Gisteren ging ik naar de club. Naar onze locker. Locker nr. 129. Iemand had het slot al verwijderd, ik kon zo bij de spullen. Op de tas en stokken zat een laagje stof, net zoals op de trolley, die zich maar lastig liet uitklappen. Te weinig gebruikt. Ik laadde de spullen in de auto en leverde de sleutel van het lockerhok in bij de balie van de club. Het voelde aan als een definitief afscheid. Dat was het eigenlijk ook. Een tijdperk afgesloten.
In het clubhuis, waar ik een paar jaar niet meer geweest was zaten nog wat bekenden uit de tijd dat dit een soort tweede huiskamer voor me was. Ik speelde  twee, drie keer per week, soms zelfs vier keer. Dat was in de tijd dat de ballen nog de kant op gingen die ik wilde. Later kozen zij hun eigen weg. Ik schuif bij de bekenden aan. Vertel over de droom die ik de afgelopen nacht had. Dat ik weer op de golfbaan liep. Maar geen bal kon raken. Air shot heet dat in golftaal. Voor mij ook een teken dat mijn golfcarrière voorgoed voorbij was. Ik neem afscheid van de bekenden. “Tot ziens”, zeggen ze. Waarschijnlijk niet, denk ik.