Luisteren

Ik was gisteren zo druk met luisteren dat er van schrijven niets meer is gekomen. Het was of die twee zaken elkaar niet verdroegen, zo dicht op elkaar. Ik was nog te vol van wat ik beluisterd had, om daar direct al woorden aan te kunnen geven. Daar moest minstens een nacht slapen tussen zitten. Een kort nachtje, waar de zomertijd een uurtje van stal. Maar nu is de afstand groot genoeg om over luisteren te schrijven.
Van tijd tot tot komt mijn koffieclub buiten de zaterdagochtend bij elkaar. Een van ons bereidt iets voor en vertelt over wat hem bezighoudt. Dat kan van alles zijn, van de geschiedenis van Polen tot dat wat religie nog voor je betekent. Zo’n bijeenkomst begint of eindigt -belangrijk onderdeel van het treffen- met een goede maaltijd. Op zo’n middag of avond is mijn vriendenclub op zijn best. Oprechte aandacht voor elkaar waarvoor het cliché een warm bad bij lange na niet toereikend voor is.
Gistermiddag zijn we samen onder leiding van een  van ons bezig geweest meet ‘deep listening’.  Luisteren naar elkaar in woordeloze dialogen, de ander door te luisteren uit te nodigen zijn of haar verhaal te vertellen, ook zonder daar woorden aan te geven. Als ik dat zo opschrijf druipt de zweefkeserigheid er van af. De praktijk, het met elkaar oefenen, bewijst anders. Zeker binnen de geborgenheid van de vriendengroep waar vertrouwen heerst. We stimuleren de ander en onszelf. We luisteren met meer dan onze oren alleen. Het is een moie middag, de slotmaaltijd navenant.
Ik herinner mij een versje, misschien zelfs een gedicht dat ik jaren geleden schreef en nog niet van deep listening  had gehoord:
Woorden voorbij
Stil,
nu even niets meer zeggen,
want woorden, ach,
zijn slechts een klankenrij.
Hoor,
nu is er niets dan stilte.
Luister,
we zijn de letters lang voorbij.