Mannen

Mijn Zaterdagochtendkoffieclub is een clubje waar je wel bijhoort, maar waar je geen lid van kunt zijn. Lid zijn veronderstelt een aantal rechten en plichten en die kent dat clubje niet. Als je wilt, kom je, als je niet wilt of kunt, kom je niet. Je hoeft je niet af- of aan te melden. Die vrijblijvendheid is ook misschien wel een van de charmes van het clubje, los natuurlijk van de grootse aantrekkelijkheid, het gezelschap. De deelnemers zitten wel in een groepsapp voor mededelingen van algemene aard of om aan de rest van de club te laten zien op wat voor een goddelijke plaats zij nu hun zaterdagochtend doorbrengen. Gevolg van die losse structuur is wel dat je nooit precies weet met zijn hoe velen je zult zijn. Als we er allemaal zijn, maar dat is hoogst zelden, telt het gezelschap 10 personen, 5 paren. Een enkel keer gebeurde het mij dat ik op een zaterdagochtend alleen mijn koffie dronk. Heeft ook wel wat, in je eentje een clubje zijn. Jouw gezelschap is dan de ober op het Koningsplein of Anne, de koffieschenkster bij de plaatselijke boekhandel, afhankelijk van het weer.
Afgelopen zaterdag was het gezelschap beperkt. In de fietsenstalling loop ik al een van de deelnemers tegen het lijf. Zijn vrouw zit bij de kapper en zal daar een uur later zeer ontevreden van terugkeren, maar dan is de koffiesessie al voorbij. Op het terras, het is goed weer, ontwaren wij nog een van de mannen. Zijn vrouw zit voor een aantal weken in India, Gade is op meditatieweekend aan de rand van het land dat nog net geen België heet. Een ander stel is in Frankrijk en een ander stel is er niet. Drie mannen, dat is de oogst deze week. Drie mannen zonder hun vrouw. Maar het gesprek verloopt niet anders dan anders. Wat we hebben meegemaakt, een begrafenis, een huwelijk, het boek dat we hebben gelezen, de reis die we zullen gaan maken naar Berlijn of Bilbao. We groeten de bekende voorbijganger en drinken onze gebruikelijke twee cappuccino’s. Zaterdagochtend op een Nijmeegs terras met mij clubje zonder leden. Goed gezelschap.