Nominatie

En toen was ik genomineerd. Een paar weken geleden kwam er een telefoontje van het stadhuis dat ik een van de drie genomineerde was voor de eretitel Nijmegenaar van het Jaar 2015. Ik was mij van geen kwaad bewust, ook niet van veel goeds. Ik vroeg mij af wat ik 2015 extra voor de stad had gedaan, dan dat wat ik al jaren van de stad deed: houden. Ik kon mij niet herinneren iets meer gedaan te hebben dat die nominatie rechtvaardigde. Maar alla, er waren dus mensen die vonden dat ik uit de dertig voorgedragen kandidaten bij de laatste drie hoorde. En zo ging ik een aantal weken door het leven als genomineerde. Het kwam in de krant, op de plaatselijke tv en ik werd aangesproken door mensen op straat met de vraag waar ze op mij konden stemmen. Een vraag die de andere genomineerden uit hun vrienden- en kennissenkring minstens net zo vaak hebben gehoord. Maar er kon niet op mij gestemd worden, net zo min als op de anderen. Dat voorrecht was voorbehouden aan een mij verder onbekende jury. Intussen werd er een filmpje van mij gemaakt, waarin nog eens duidelijk maakte dat ik geen idee had waarom ik voor deze jaarprijs genomineerd was. Een prijs die bij toekenning in mijn geval het karakter van een oeuvre-prijs zou krijgen. En dat was iets wat die uitverkiezing nu net niet bedoelde te zijn. Bovendien was ik daar gemeentelijk en koninklijk al voldoende voor gelauwerd.
Gisteravond op de nieuwjaarsreceptie van de stad werd de terechte winnaar bekend. Hij had iets bijzonders verricht in 2015 met uitstraling naar de hele stad en in dit geval zelfs daarbuiten. Zelden had de stad in mijn persoon een terechter verliezer. Bovendien voelde ik mij niet echt een verliezer. Ik had niet gewonnen, maar dat is nog iets anders dan verliezen.
Het was een mooie avond, mijn ego voldoende gestreeld, Janne Schra de hand mogen schudden. Wat kan een mens zich nog meer wensen. En mocht ik ooit mijn memoires gaan schrijven dan is er vanaf nu die mooie beginzin: “En toen was ik genomineerd.”