Opdracht

Nog al wat mensen die van mijn wedervaren van de afgelopen twee maanden hoorden reageerden met het cliché dat het waarschijnlijk mijn tijd nog niet was. Tijd om dood te gaan werd bedoeld. Ik zelf had mij al verzoend met het idee dat ik elk ogenblik bij Petrus’ hemelpoort aan zou  kunnen kloppen. Hij zou een klein luikje in die deur opendoen en net zoals in het ziekenhuis bij elk onderzoek gebeurde zou hij mij vragen naar mijn naam en geboortedatum en naar waarheid zou ik dan antwoorden: “Roelofs, 22-12-1945.” Hij zou dan in zijn grote boek gaan bladeren of misschien ook wel lezen in “De palm van Gods hand” (overigens een hemels boek) en als hij in minstens een van die geschriften mijn naam gevonden had, tot de conclusie komen dat hij mij veel eerder had verwacht. Ik zou nieuwsgierig zijn naar wat mij achter die dan nog gesloten deur te wachten zou staan. Ik kan mij daar geen voorstelling van maken, maar het zal iets zijn tussen niets en alles, die twee uitersten incluis.
“Het was je tijd nog niet”, hoe vaak hoorde ik dat de afgelopen weken niet . Vanochtend overdacht ik die woorden nog eens in de kerk tijdens de zondagdienst. Een dienst die ook veel momenten van stilte kent en ruimte biedt heel stil te worden of een beetje te mijmeren en na te denken, ruimte geeft zelfs om even te bidden, maar ook om te rade gaan bij jezelf. Het was kennelijk mijn tijd nog niet en die woorden proevend kwam de gedachte, het idee, het hersenspinsel bij mij op dat het niet alleen mijn tijd (nog) niet was, maar dat het vooral zo zou kunnen zijn dat ik hier nog wat te doen heb. Dat er een mij nu nog niet bekende opdracht vervuld moet worden. Ik heb geen flauw idee wat dat zou kunnen zijn. Maar het komt mij nu even voor dat het niet alleen mijn tijd nog niets was, maar dat er hier mij ook nog wat te doen staat. Een opdracht. Maar welke?