Over-2

“Ik zal over een goed uur het oordeel maar aan mijn tandarts overlaten. Zij heeft er tenslotte voor doorgeleerd. En voor de rest: het is pas over als het voorbij is.” Zo eindigde mijn blog van gisteren. De tandarts luisterde geduldig naar mijn verhaal over de verdwenen kiespijn. Ze dacht niet direct aan een wonder, maar concludeerde dat de kleine ontsteking, die er wel degelijk zat, zich nu even wat rustiger zat. Reden genoeg voor haar om de trekking van de aangedane kies nog wat uit te stellen. Ze heeft wel wat voorbereidende werkzaamheden uitgevoerd. Het onvermijdelijke valt niet te ontlopen. Ik moest in een zachte substantie happen. Van dat model zal te zijner tijd een vulling gefabriekt worden die precies moet gaan passen in het gat dat ontstaat. Vraag me niet naar de details. Ik ben geen tandarts, ik ben de patiënt.
De ingreep verdraagt nu enig uitstel. De volgende afspraak is in het nieuwe jaar. Ze drukt me wel op het hart dat als de ontsteking weer feller zou gaan opspelen ik onmiddellijk aan de bel moet trekken. Zij velt een vulling nog even in model en dan wordt de stoel weer in een verticale stand gezet. “Voorzichtig met opstaan. Je bent niet duizelig?” Nee, ik ben niet duizelig. Ik besef me maar al te goed dat het gedoe nog niet over is, laat staan voorbij. Maar nu de kiezen een tijdje met rust gelaten kunnen worden, kan de aandacht naar andere lichaamsgebieden worden verlegd. Soms lijkt mijn huidige bestaan op een reis van kwaal naar kwaal, verspreid over mijn lijf, van top tot teen.
Over een half uur ga ik op weg voor een eerste bezoek aan mijn fysiotherapeute. Zij moet gaan werken aan mijn stabili- en mobiliteit. Ik neem aan dat ik het meeste zelf zal moeten doen en dat zij vooral een begeleidende rol zal hebben. En dan vanmiddag nog even langs de praktijkassistente voor de gebruikelijke driemaandelijkse controles. Het is weer duidelijk. Het is allemaal nog lang niet over en ook nog niet voorbij.