Paastocht

Het is de zaterdag voor Pasen. Ik weet dat ik al veel vaker over deze dag heb geschreven in de afgelopen jaren. Voor de zekerheid tik ik in het archief van dit blog het woord “paaszaterdag” in en ik krijg zo de bevestiging dat ik al acht keer eerder over deze dag schreef. Ik ga dus niet herhalen wat de paastocht was die wij op deze dag met mannelijke leden van de familie gedurende tientallen jaren liepen. Zoek zelf maar in mijn archief en verbaas je teruglezend net als ik over hoe in een paar jaar mijn denken over Pasen is veranderd. In 2012 nog schrijf ik dat ik nauwelijks meer iets van doen heb met kerk, Pasen of de Goede Week. Een mens blijkt nooit te oud voor verandering of is het inzicht?
Mijn Franse neef blikt vandaag in zijn blog ook terug op de teloorgang van onze jaarlijkse Paastocht(zie www.dossier-moddergat.nl). Dit jaar is er zo goed als niets meer van de paastocht overgebleven. Gelopen werd er al jaren niet meer Ik werd te stram, nog levende familieleden woonde te ver weg, in het buitenland en kwamen niet meer over uit Amerika of Friesland. En wat overbleef de laatste jaren was op deze zaterdag pannenkoeken eten samen met mijn zoon. We haalden de oude neef op die het keerpunt vormde in onze jaarlijkse wandeling. Niet meer te voet, maar met de auto. Gedrieën aten we een pannenkoek en elk jaar vertelden we elkaar weer de zelfde verhalen waar we elk jaar weer van genoten.
Dit jaar is zelfs het pannenkoeketen er bij ingeschoten. Niet dat ik niet wilde, maar het Virus strooide roet in het eten, in ieder geval op de pannenkoek.
Vanochtend kreeg ik een telefoontje. Het was mijn achterneef die vaak deel uitmaakte van het gezelschap dat aan de tocht mee deed. Hij memoreerde de goede herinneringen die hij daaraan had en dat het voor hem toch altijd een bijzondere dag bleef. Mijn Franse neef belde met een soortgelijk bericht en toen ik met mijn oude Neef belde, vertelde hij dat hij een kaartje van mij zoon had gehad. Paaszaterdag blijft bijzonder voor ons, heel bijzonder.