Piepe

Op Facebook staan tal van getuigenissen van de ontploffing vanochtend bij de Electrabelcentrale, een paar kilometer van mijn bed. Ik heb niets gehoord. Geen gerommel, geen geknal, geen gesuis of gesis. Het tijdstip was toch wel het moment dat ik langzaam van slapen naar waken verhuis. Maar de slaap won. Ik moest wachten op het nieuws om te weten dat er in Nijmegen, altijd Nijmegen, iets aan de hand was. Met dat vreemde tegenstrijdige advies dat je ramen en deuren dicht moest houden, maar wel de straat op mocht. Als je eventuele brokstukken maar niet aanraakte, want daar kon wel eens wat mee aan de hand zijn. Ik hoorde ook dat een deel van het gebouw was weggeslagen. Op de plaatjes die via omroep Gelderland tot mij kwamen was dat goed te zien. Daar zag ik ook dat de pijp van de centrale nog fier overeind stond.
Ik ben geboren in de schaduw van de centrale. In die tijd had de centrale nog veel meer pijpen dan die ene van nu. Ik herinner mij niet meer precies hoeveel pijpen er wel niet stonden, maar ik hoef mijn ogen niet eens dicht te doen om er een woud van pijpen van te maken. De pijpen hadden ook een grote symbolische waarde in ons gezin. Meer nog dan bijvoorbeeld de Stevenstoren.  Bij ons was het zo dat “as je de piepe fan de centraole wir sag, dan was je tuus”. We spraken thuis niet echt plat, maar ik heb de pijpen van de centrale nooit anders horen benoemen dan de ”piepe”.
Een zus van mij trouwde in 1953. Zij trok in bij een echtpaar aan de Broerdijk. Zo net na de oorlog kon je nog verplicht worden tot inwoning. De Broerdijk lag ver van het Waterkwartier, wel 4 kilometer. Heimwee was in het begin van haar huwelijk haar deel. Vol ontroering kon zij vertellen dat zij vanuit een hoog raam nog net de “piepe”van de centrale kon zien. En zo weer een beetje thuis was.
Ik hoor zo net dat de ramen en deuren weer open mogen, maar open of dicht, vanuit mijn huis kan ik de pijp van de centrale net niet zien. De Stevenstoren trouwens ook niet. Maar van allebei weet ik dat ze er zijn. Ik ben thuis.