Plekje

Gisteren ging ik bij Gade op bezoek die met een vriendin op een kort vakantietripje was. Er even tussen uit, met de camper een eindje verderop naar een natuurcamping. Even weg, maar zo dichtbij dat ik bij hen op bezoek kan. Als ik tegen koffietijd arriveer begroeten we elkaar al of we elkaar tijden niet gezien hebben. Een nachtje kan soms als een hele tijd voelen. Ze kijkt me aan. “Wat heb jij daar bij je lip?”
Ik ben me nergens van bewust. Toen ik me die ochtend schoor en mijn tanden poetste zag ik het oude, inmiddels zeer vertrouwde beeld in de badkamerspiegel van een steeds verder wijkende haarlijn, een paar blauwe ogen die wakker probeerde te worden. Een beeld dat gecompleteerd wordt door de kat die bij deze handelingen  mijn nek als zitplaats uit kiest en met belangstelling mijn doen en laten volgt en vooral zit te wachten tot ik met de haarborstel aan de slag ga en zij die borstel druk kopjes gevend het hof maakt. Eigenlijk dus het gebruikelijke beeld van de laatste jaren.
“Er zit een rood plekje net onder je lip!”
Ik voel er niks van, geen bultje, geen pijntje, niks. Maar als ik in de spiegel in het toiletgebouw van de camping kijk zie ik daar wel degelijk die diepdonkerrode onderhuidse verkleuring, die mij nog niet eerder was opgevallen. Geen flauw idee wat het is of wat het zou kunnen zijn. Een paar dagen geleden had ik zo’n plekje op mijn onderarm, maar dat is weer zo goed als weg. Ik gaf toen mijn bloedverdunners de schuld.
De koffie aan de oever van de rivier smaakt er niet minder om, plekje of niet.
Vanmiddag kwam Gade weer thuis. Zij is op Internet aan de slag gegaan en vermoedt dat mijn plekje een goedaardige vaatverwijding is die vooral bij oudere mannen voorkomt. Het artikel dat die informatie geeft gaat gepaard met een groot aantal foto’s van bultjes op onderlippen in diverse kleuren en stadia. Ik heb geen bultje, maar een plat plekje. Maar hoe dan ook , ik heb weer wat.