Stuk

Toen de bloggende Neef onlangs op bezoek was hadden we het uiteraard over het bloggen zelf. Dat is iets wat ons, naast de gebruikelijke bloedbanden die er tussen oom en neef bestaan, bindt. Neef had een tijdje geleden aangekondigd met zijn dagelijkse blog op te houden. Maar hij bleek er toch niet buiten te kunnen en al na een paar dagen verschenen zijn schrijfsels toch weer op het net. Niet meer in het dwangmatige dagelijkse ritme. Hij vermag nog wel eens een dagje over te slaan. Ik ben nog niet zo ver. Ik wil elke dag nog mijn stukje geproduceerd hebben, anders is mijn dag niet compleet. Er moet heel wat gebeuren wil ik eens een keertje overslaan.
We hebben het ook nog over de aard van onze stukjes. Gade noemt mij in dat verband de chroniqueur van het daagse leven. Vind ik wel een mooie betiteling. Voor mij bestaat dat daagse leven uit een opeenstapeling van kleine dingen met geringe reikwijdte. Hoe anders is dat voor Neef, die stad en land afreist, grote plannen heeft en die nog realiseert ook. Mijn actieradius is beduidend kleiner. Ik strompel nog wat trekkebenend naar de osteopaat die zijn zegenrijke werk doet. Dat mijn  grote bilspier, de musculus glutaeus maximus, nu wat opspeelt zal wel een etappe zijn op weg naar de volledige genezing die er ooit weer toe moet leiden dat ik weer loop als een kievit. Maar voorlopig is het daar nog een beetje stuk.
Stuk is ook mijn wasmachine. Of beter er is iets stuk aan mijn wasmachine. In de trommel is een van de drie wasgeleiders afgebroken. Vraag niet hoe het kan, maar hij lag na een wasbeurt los in de trommel. In die trommel zitten nu wat scherpe lipjes, fnuikend voor het wasgoed. Ik zit nu te wachten op de monteur die het euvel zal diagnosticeren en hopelijk verhelpen.
Een bilspier en een wasmachine. Geen wereldschokkende  zaken. Ja, ik ben een chroniqueur van het alledaagse. Mijn alledaagse.