Traagheid

Ik raak steeds meer gesteld op de traagheid van het bestaan. Mijn bestaan. Het langzaam verglijden van de ene dag in de andere. Een kabbelend bestaan waarin tijd is.Tijd om te lezen, tijd om te mijmeren, tijd om te doen, tijd om niet te doen. Een saai bestaan? Ben je gek, integendeel.
Het lijkt de beloning voor decennia druk baasje zijn, afspraak hier, vergadering daar, werkje zus, werkje zo. En nu ervaren dat moeten je ook niet verder heeft geholpen. Een agenda zonder belangrijke afspraken, zonder belangrijk lijkende afspraken. Wat kon ik mij toch bezig houden met zaken die van levensbelang leken, maar uiteindelijk toch maar heel weinig voorstelden. Alles is veel voor wie niet veel verwacht. En zo is er toch nog steeds heel wat. Kleine dingen, maar die zijn het die het hem doen. Een zonnige zondagmiddag. Een bank in de tuin. Samen sushi eten. Heel veel sushi. Elkaar aankijken en woordeloos tegen elkaar zeggen dat het lekker genieten is. Van het eten, van de zon, van elkaar, van de kat die langs onze benen strijkt en als geen ander weet heeft van een bestaan dat zich zelf leidt. Katten hebben geen agenda, die moeten niks, die hoeven niks, die willen geaaid worden en op tijd wat te eten. Meer niet. Is mij eigenlijk ook genoeg. Op tijd wat te eten en af en toe geaaid worden. Gade heeft wel eens gezegd dat ze in een volgend leven als kat wil terugkomen. Lijkt mij ook wel wat.Veel in de zon liggen soezen en als er geen zon is een warm plekje bij de verwarming. Af en toe voor de beweging wat spelen met een balletje, langs de benen van de baas strijken met de zekere hoop dat je zo dadelijk geaaid zult worden, heel traag en heel lang. Zacht spinnen. Kattengeluk. Ik wil steeds meer op een kat gaan lijken. Een wijze kater van wie ooit alleen zijn glimlach achterblijft. Tot zolang blijf ik, langzaamaan, maar een gelukkig mens.