Veranda

Een berichtje op Facebook wees mij er op. Elke week is er een openbaar interview van twee journalisten van de regionale krant met een aansprekend iemand. Die interviews worden gehouden in een plaatselijk cultuurcentrum. De schriftelijke neerslag verschijnt dan een paar dagen later in de krant. Ik lees die krant alleen via een toevallige leestafel, maar nimmer viel mijn oog op het artikel dat uit zo’n openbaar gesprek voortkwam.
Dit keer is Thomas Verbogt te gast. Een paar jaar geleden ontmoette ik hem voor het eerst. We werkten allebei mee aan een groot fotoboek over het Nijmegen van de vijftiger jaren. Zijn naam verscheen in een beduidend grotere letter op de kaft dan de mijne. De uitgever moet tenslotte aan zijn verkoopcijfers denken. Het boek is nog steeds te krijgen. Inmiddels stevig afgeprijsd. Of onze namen waren niet wervend genoeg of de oplage te groot.
Thomas Verbogt schrijft elke dag een column in de krant en is daarmee mateloos populair. Dat blijkt ook uit de opkomst bij dit gesprek. Normaal zijn er maar zo’n vijf, zes belangstellenden, soms zelfs nul en verschrompelt het openbare karakter van het interview. Nu moet uitgeweken worden naar een zaaltje, waar de stoelen niet aan te slepen zijn. Ik breng het uur door op een wiebelende  barkruk. De schrijver wordt een aantal dilemma’s voorgelegd. Ik ga ze hier niet oplepelen. Koop vrijdag de krant maar. Vind het natuurlijk wel aardig te horen dat hij steeds meer terugkeert naar Nijmegen. Gebruikt een mooi beeld. Dat de veranda van zijn leven mogelijk best weer eens in Nijmegen zou kunnen staan. Voor mij stond mijn hele levenshuis in deze stad, met heel even een studeerkamertje in Amsterdam en Eindhoven.
Ik wil mijn stukjes niet vergelijken met de zijne. Zeker het bereik staat in geen vergelijk met dat van hem. Maar aardig is het om te horen dat ook voor hem de dag pas begint als zijn column geschreven is. En dat alles wat je gebeurt schrijvenswaardig kan worden. Een woord, een gehoorde dialoog, een gebeurtenis(je). Zoals een bezoek aan een openbaar interview.
En de titel is gewoon een mooi woord uit het stukje, dat in dit geval net zo goed ‘barkruk’ had kunnen heten.