Vergeten

Het kan niet aan haar leeftijd liggen. Die verspringt vandaag pas. Vandaag is Gade jarig. Maar gisteren zijn we op weg van het boshuisje in de Achterhoek naar huis. Net als we bij Deventer de snelweg op draaien, zegt ze dat ze waarschijnlijk haar mobieltje in het huisje heeft laten liggen. Pas als we de IJssel over zijn kunnen we terug. Bij afrit Wilp en Twello de snelweg weer af, een parkeerplaats gezocht. De tassen waar het mobieltje in zou kunnen zitten, leveren niets op. Ik bel met mijn toestel het hare. In de auto gaat er geen telefoon over. Dan moet het apparaat nog wel in het huisje liggen. We rijden terug, de snelweg weer op, de IJssel weer over en weer de herfstgekleurde Achterhoek in. In het huisje ligt het mobieltje aan de oplader keurig op haar te wachten.
Vanochtend heb ik haar toegezongen. Straks komen er wat mensen op de verjaardagslunch. Het wordt mooi weer, de tafels worden buiten gedekt. Gade is gisteravond aan het kokkerellen geweest, ik kocht vanochtend een chocoladetaart voor bij de koffie. En ik kocht ook 24 rozen. 24 rozen voor haar. Als ik de bloemen geef, worden we allebei wat melancholisch. Dat heb je op mijn en nu klaarblijkelijk ook op haar leeftijd. Vreemde dag zo’n verjaardag. Bewust weer wat ouder, terwijl dat eigenlijk elke dag zo is. Misschien ben je wat meer doordrongen van de wetenschap dat het straks allemaal ooit voorbij zal zijn. Voorbij, voorgoed voorbij terwijl het toch zo gezellig knus samen is. Natuurlijk heb ik al vaker verkondigd dat het leven een zinloze bezigheid is, maar dat betekent niet dat het samen wel heel gezellig kan zijn, heel gezellig is. Op een verjaardag met een grote bos rode rozen tussen ons in levert dat een groot gevoel van nabijheid op, die niet zal duren en ooit eenzame herinnering zal worden. Een verjaardag is goed voor gecondenseerde emoties. Maar dan gaat haar mobieltje. Vast iemand die Gade gaat feliciteren met haar verjaardag.