Wegbrengen

Dochterlief is vooral bij haar moeder opgegroeid. Zij koos daar destijds voor en gaf als reden op dat ze met haar moeder meestal en met mij af en toe kon opschieten. Dat is toch een voordeel van een harmonieus verlopen scheiding, dat je als kind kunt kiezen. Niks geen gelamenteer over uit elkaar gerukte gezinnen, maar het voordeel van een uitgewogen keuze. Van kiezen word je groot. Dat keuzemoment ligt al weer meer dan 20 jaar achter ons. En nu is er bijna al die 20 jaar sprake van een plezierige vader-dochterrelatie. Doordat ze niet meer bij mij woonde in de tijd van uitgaan, feestjes en dergelijke hoefde ik haar nooit naar dat soort dingen te brengen en zeker niet midden in de nacht weer op te halen. Die zorgzame vader ben ik nooit geweest. Hoe ze dat heeft opgelost, ik zou het niet weten. Toch eens navragen, misschien heeft haar moeder daar wel een fikse rol gespeeld of was ze in dat soort zaken al heel snel zelfstandig.
Ik hoor wel eens van die verhalen dat papa’s of mama’s op godsonmogelijke uren hun kroost van een feestje moesten ophalen. En dat na lang gedelibereer over hoe laat dat afhaaluur dan wel moest zijn. Meestal wordt dat dan een compromis tussen het door de ouder voorgestelde en door het kind gewenste tijdstip. Maar het is altijd midden in de nacht. Ik heb daar dus nooit last van gehad.
Vannacht logeerde dochter weer eens bij mij. Op dit moment is zij daar nog actief mee bezig. Ze ging met een vriendin naar het concert van de band waar haar broer in speelt. En of ze na afloop daarvan bij mij kon logeren. Uiteraard. Als ze er is leg ik haar uit wat de kortste weg van mijn huis naar het poppodium is. Het zal iets meer dan 20 minuten lopen zijn.
“Ja, dan moeten we maar eens gaan.”
“Zal ik jullie even wegbrengen?”
“Dat zou fijn zijn.”
Ik heb het gevoel dat ik een verzuim van jaren her goed maak, maar dat gevoel is niet groot genoeg om aan te bieden hen midden in de nacht weer op te halen. Er zijn grenzen.