Wind

De wind waait snijdend uit het oosten. Komt rechtstreeks uit Rusland, met onderweg niets dat hem tegenhield of ook maar een beetje opwarmde. Hij waait door mijn dikke jas, mijn muts en mijn shawl. Mijn handschoenen lijken alleen een decoratief element. De wind wint het van de want. Ik ben op de fiets op weg naar het ‘Cultuurhuis van de Stad’. Ik wist niet eens dat er zo iets bestond, maar het is de plaats waar een aantal vooral Nijmeegse kunstenaars exposeren. Wat die kunstenaars bindt is dat ze allemaal in de Russische zusterstad Pskov zijn geweest. De tentoonstelling is ingericht omdat de stedenband 25 jaar bestaat.
Het Cultuurhuis ligt in de wijk waar ik geboren ben. Eigenlijk pal tegenover mijn geboortehuis. Aan het begin van de wijk staan tegenwoordig hoge woontorens. In niets meer lijkt het daar op de plaatsen van mijn jeugd. De wind tuimelt hier nu in een onberekenbare koers om de hoge gebouwen en blaast mij bijna van mijn fiets. Een goede entourage voor een tocht naar een expositie geïnspireerd door Rusland. Het cultuurhuis heeft de plaats ingenomen van waar ooit een transportbedrijf was. Een bedrijf dat niet alleen vrachtwagens had, maar ook nog met paard en wagen reed. Maar de witgeverfde hal lijkt niet meer op de donkere paardenstal, die het eens was. Het ruikt niet meer naar paarden, het ruikt niet meer naar wat het was.
Op de terugweg waait de wind pal in mijn gezicht. Ik rij naar het oosten. Gade is bezig met de voorbereidingen van de maaltijd. Vanavond hebben een aantal straatbewoners een ‘meet & eat’ georganiseerd. Buren gaan bij buren eten, in wisselende samenstelling. En op verschillende plaatsen worden de drie gangen genuttigd. Op een adres sluiten we gezamenlijk af. Twintig buren. Niet de hele straat doet mee. Gelukkig maar, zou een te grote logistieke operatie worden. Als we van het ene naar het andere adres lopen, waait de wind nog steeds onverminderd en biedt alleen een shawl eigenlijk te weinig soelaas. Maar bij de verschillende buren is het warm, gezellig warm.