Ziek

Ziek zijn verandert je perspectief op het bestaan. Nee, ik ben niet ziek, althans niet ongezonder dan anders. En dat is met fiks wat pillen en prikken redelijk op een aanvaardbaar niveau te houden. Ziek zijn betekent voor mij dat je je compleet gammel voelt, het ene been nauwelijks voor het ander wil en er her en der pijntjes zitten die er eigenlijk helemaal niet behoren te zijn. Vaak gaat dat ook nog een vergezeld met een blaffend hoestje, zo’n raspje dat de keel doet aanvoelen als ware er geregeld met een stukje schuurpapier langs gegaan. En daarbij dan ook nog een onbestemd pijntje in het hoofd en ogen die meer dan de emotie nodig maakt, tranen. Zo ziek dus. Dat ben ik dus niet. Misschien wel lang leve de griepspuit, die dat onheil voorlopig van mij afhoudt.
Gade vertoont wel wat van die symptomen. Nog niet in alle heftigheid, maar de mogelijkheid dat ze in alle hevigheid doorbreken lijkt aanwezig. Met kracht moet dat bestreden worden, maar in mijn verzorgersmodus ben ik niet op mijn best. Als ik de rol van een Florence Nightingale moet spelen heb ik voortdurend het gevoel  dat ik schromelijk te kort schiet, net de verkeerde dingen op het juiste moment doe en de juiste dingen op het verkeerde moment. Gade zegt dat het allemaal wel meevalt. Ze is dankbaar voor het kopje thee dat ik haar aanreik, maar ik zou willen dat mijn thee een wonderdrankje zou zijn dat haar subiet van de lichte aanzet van haar kwaaltjes zou afhelpen.
Zelf kan ik redelijk goed ziek zijn en wil dan niet veel anders dan inderdaad een kopje thee en veel rust om mij heen. En af en toe de overbodige vraag of het een beetje gaat. Maar ik kan mij moeilijk voorstellen dat een ander daar ook genoeg aan heeft. Ik wil haar beter denken, maar ken de beperktheid van mijn ondersteuningsvermogen. Ziek zijn moet je zelf ondergaan en beter worden moet je ook zelf doen. Met een beetje hulp misschien. Ik doe mijn best.